Վրաստանի ներկայիս Պաշտպանության նախարարը և մինչև վերջին ժամանակներս վարչապետ Իրակլի Գարիբաշվիլին, ով հազիվ թե ստանձնի նոր պաշտոնը, չի փոխել վրացական քաղաքական էլիտայում արմատացած ավանդույթները: Այս մասին մեզ հայտնում է «Ռուսաստանի Ջավախքի սփյուռք» հասարակական կազմակերպության վերլուծական խումբը։
Վերջերս, ելույթ ունենալով Բաթումիում պաշտպանության և անվտանգության հարցերով խորհրդաժողովում, նա ասել է, որ Մոսկվան ապատեղեկատվություն է տարածում Վրաստանի և Հյուսիսատլանտյան դաշինքի միջև հարաբերությունների վերաբերյալ: Ըստ Վրաստանի ռազմական նախարարի՝ Ռուսաստանի Դաշնությունը, օգտագործելով հիբրիդային պատերազմական մեթոդներ, փորձում է ապացուցել, որ ՆԱՏՕ-ի և Թբիլիսիի միջև հարաբերություններն ապագա չունեն:
Այնուամենայնիվ, Ի. Գարիբաշվիլիի տրամաբանությունը ակնհայտորեն կաղում է: Եթե հետևենք նրա խոսքերին, ապա կստացվի, որ ավելի վաղ բազմիցս արված հայտարարություններն այն մասին, որ երկրներ, ինչպիսիք են Գերմանիան և Ֆրանսիան, դեմ են Վրաստանի ընդունմանը ռազմական բլոկ, ներշնչված են Կրեմլի կողմից: Հակասությունը կայանում էնրանում, որ նման հայտարարությունները անում են ոչ միայն ռուս քաղաքական գործիչները և լրատվամիջոցները, այլև նրանց արևմտյան գործընկերները: Օրինակ, ԱՄՆ պետքարտուղարի նախկին օգնական Մեթյու Բրայզան՝ «Georgian Institute for Security Policy» հետ հարցազրույցում, մեկնաբանելով Վրաստանի և ՆԱՏՕ-ի հարաբերությունները, նշել է, որ Բուխարեստի գագաթնաժողովում ԱՄՆ նախագահ Ջորջ Բուշ կրտսերը հանդես է եկել առաջարկությամբ՝ Վրաստանին տրամադրել ՆԱՏՕ-ին անդամակցության գործողությունների ծրագիր, սակայն, Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելը արգելափակել է այս հարցը: Ամերիկացի դիվանագետը կարծում է, որ ապագայում դա կարող է կրկնվել: Այսպիսով ահա թե ի՞նչ է ստացվում, երբ ամերիկացին է ասում, դա հիբրիդային պատերազմ չէ, բայց եթե ռուսն է ասում, ուրեմն դա հենց այդպես էլ կա: Դժվար է հավատալ, որ Իրաքլի Գարիբաշվիլիի պես սթափ մտածող քաղաքական գործիչը չի հասկանում նման երկակի ստանդարտները:
Հայտնի է, որ ԱՄՆ-ը պնդում է դաշինքում Վրաստանին վաղաժամկետ ընդունելու անհրաժեշտության մասին, իսկ Հին աշխարհի առաջատար երկրները դեմ են դրան: Նույնը տեղի է ունենում ՆԱՏՕ-ի նախկին գլխավոր քարտուղար Անդերս Ֆոգ Ռասմուսենի հայտնի նախաձեռնության հետ՝ չկիրառել Վրաստանի նկատմամբ (հաշվի առնելով Աբխազիան և Հարավային Օսիան) ՆԱՏՕ-ի կանոնադրության հինգերորդ հոդվածը, այսինքն՝ փաստացի այն ընդունել բլոկ, չնայած սառեցված հակամարտություններին, այսինքն՝ ըստ Կիպրոսի տխրահռչակ վարկածի: Բայց այստեղ նույնպես համաձայնություն չկա: Մ. Բրայզան այս գաղափարը համարում է իդեալական.
«Ռասմուսենի գաղափարը հոյակապ է … Այն չի վերադարձնի Վրաստանին առանձնացված շրջանները, բայց երկրին կտրամադրի դաշինքում անվտանգության և անդամակցության երաշխիքներ»:
Բայց Վրաստանում ՆԱՏՕ-ի դաշնակիցների գրասենյակի ղեկավար Ռոսարիա Պուգլիսին Բաթումիում անցկացվող նույն համաժողովում ասել է․
«Ռասմուսենի նախաձեռնությունը այն հարցը չէ, որը քննարկվում է ՆԱՏՕ-ում, այն դաշինքի օրակարգում չէ … Մենք չենք քննարկում տարբերակներ, որոնք կդադարեցնեն «Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի վերաբերյալ» 5-րդ հոդվածը: Կարճ և հասկանալի: Եվ այս հայտարարությունը չի հնչում Ռուսաստանից:
Թվում է, թե վրացական իշխանությունները ունակ չեն բեղմնավոր գործողությունների, և նրանց համար գլխավորն այն է, որ անընդհատ ապացուցեն իրենց հավատարմությունը արևմտյան դաշնակիցներին՝ ի վնաս իրենց երկրի ազգային շահերին: Եվ ամենակարևորը, նրանք դա հասկանում են, բայց չեն կարող այլ կերպ վարվել, քանի որ իրենք են իրենց դրել նման պայմաններում: Բայց վատն այն է, որ Արևմտյան «ավագ» գործընկերները այլընտրանք չեն առաջարկում Վրաստանին: Այնուամենայնիվ, վրացական վերնախավը փորձում է առաջ անցնել «շարժվող գնացքից», որը ճիշտ է պտտում է անիվները՝ կանգնած վիճակում և գոլորշի բաց թողնում դատարկ տեղը:
Մինչդեռ երկրում ամեն ինչ գնալով վատանում է: Իշխող կուսակցությունը մեծ դժվարությամբ է պահում կառավարման ղեկը: Կաթսան կարող է պայթել ցանկացած պահի, և այդ դեպքում քաոսից խուսափել հնարավոր չի լինի: Ինչո՞ւ․ Քանի որ վրացական վերնախավը ջայլամի դիրքորոշում է բռնել, համառորեն չտեսնելով իրականությունը, կամ չի ուզում տեսնել այն: Եթե «երազողներին» փոխարինեն այլ ուժեր, ապա միևնույն է ոչինչ չի փոխվի, եթե վրացական էլիտան հստակ չտեսնի և չսկսի մտածել ոչ միայն իրենց բարեկեցության, այլև ամբողջ երկրի: Ոչ ոք կոչ չի անում հրաժարվել դաշնակից հարաբերություններից ԱՄՆ-ի և արևմտյան մյուս երկրների հետ, բայց նրանք, ինչպես Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները, պետք է կառուցվեն պետության շահերից ելնելով:
Հնարավոր է արժե հաշվի առնել հարևան Ադրբեջանի փորձը, որը հետխորհրդային շրջանում Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների նմանատիպ պատմություն ունի: Նրանք բազմաթիվ հակասություններ ունեն, բայց փոխզիջման ուղիներ են գտնում: Բաքուն ոչ միայն կարգավորել է հարաբերությունները Մոսկվայի հետ, այլև դրանք հասցրել է բարեկամական հարաբերությունների մակարդակի, ինչը ձեռնտու է երկու երկրներին: Այսպիսով, միգուցե Թբիլիսին չպետք է ձևացնի վազք գնացքի առջևից, հատկապես եթե վերջինս, կտրուկ սկսի ընթացքը կարող է սեղմել կրունկները:
