«Քաղաքացու որոշում» կուսակցությունը դիմել է դատախազություն և ԱԺ նախագահին՝ հորդորելով բարձրացնել ԲՀԿ խմբակցության ղեկավար Գագիկ Ծառուկյանի պատգամավորական լիազորությունները դադարեցնելու հարցը: Խնդիրն ինքնին անդրադարձի, առավել ևս՝ ուշադրություն դարձնելու կարիք չէր ունենա, եթե փոքրաթիվ այս կուսակցության նախաձեռնությունը չտեղավորվեր այն ընդհանուր կամպանիայի համատեքստում, որն այս օրերին իրականացվում է ԲՀԿ-ի ու նրա առաջնորդի դեմ։Իրավիճակը հար և նման է 2014-15թթ. իրադարձություններին, երբ նախկին նախագահ Սերժ Սարգսյանը փորձում էր սահմանադրական փոփոխություններ իրականացնել՝ իր իշխանությունը երկարաձգելու նպատակով։ Սարգսյանի այդ նախաձեռնությունը, սակայն, չէր կարող կյանքի կոչվել, որովհետև դրան ընդդիմանում էին Ծառուկյանն ու նրա կուսակցությունը, որոնք այդ պահին հանրային աջակցության ցուցակի առաջատարներ էին։ Ընթերցողը հավանաբար հիշում է, որ այդ տարիներին իշխանությունը Գագիկ Ծառուկյանի դեմ կազմակերպեց բազմաշերտ կամպանիա, որն, ի վերջո, հանգեցրեց նրան, որ ԲՀԿ առաջնորդը ժամանակավորապես հեռացավ քաղաքականությունից։Հիմա, ըստ էության, իրավիճակը կրկնվում է՝ որոշակի առանձնահատկություններով, ու քչերն են հավատում, որ «ՔՈ» կուսակցության նախաձեռնությունը հենց իրենց որոշման արդյունքն է։ Նախ՝ իշխանության տարբեր սեգմենտներ բազմաշերտ պայքար են սկսել Ծառուկյանի դեմ՝ օգտագործելով «Արարատցեմենտի» շուրջ քննարկումները, հարկային ստուգումները, անգամ իսկ կենցաղային մի պատմություն, որին անուղղակի մասնակից է եղել ԲՀԿ խմբակցության պատգամավորներից մեկը։ Կասկածից վեր է, որ «ՔՈ»-ի նախաձեռնությունն այս համատեքստում է, մանավանդ, որ խորհրդարանական մեծամասնության որոշ պատգամավորներ «օպերատիվորեն» վերցրեցին խորհրդարանական ընտրություններում ձախողված այս կուսակցության «փոխանցումը»:
Մյուս կողմից՝ Ծառուկյանին հասցեագրվող «մեղադրանքը» շաբլոն է ու անադեկվատ։ Պատգամավորական գործունեության ու բիզնեսի անհամատեղելիության մասին թեզն առաջին անգամ չի շրջանառվում. սա Ծառուկյանի, այսպես ասած, տարբեր ընդդիմախոսների սիրած թեման է դառնում, որովհետև ԲՀԿ առաջնորդի դեմ այլ աշխատող փաստարկներ չեն գտնում։ Նախ՝ քանիցս ասվել է, որ Ծառուկյանը սեփականատեր է, սակայն բիզնեսով չի զբաղվում, այն տրվել է հավատարմագրման՝ օրենքով սահմանված կարգով։ Ի դեպ, նույն կերպ են վարվել նաև այլ խոշոր սեփականատերեր, որոնք Հայաստանում և այլ երկրներում ստանձնել են պետական պաշտոն կամ եղել են պատգամավոր, սենատոր, անգամ՝ նախագահ։ Այսինքն՝ Ծառուկյանն ամենևին էլ քաղաքականությամբ զբաղվող ու կուսակցություն առաջնորդող եզակի սեփականատեր չէ։
Վերջապես՝ «ՔՈ» կուսակցությունը ու նրան անուղղակիորեն սատարող իշխանության ներկայացուցիչները փաստացի կասկածի տակ են դնում անցած տարվա դեկտեմբերի 9-ին տեղի ունեցած խորհրդարանական ընտրությունների լեգիտիմությունն ու արդյունքները։ Եթե հասարակությունն իր քվեով հիմնական ընդդիմության կարգավիճակը վերապահել է ԲՀԿ-ին, ապա տպավորություն է ստեղծվում, որ ոմանք փորձում են «խմբագրել» հասարակության ընտրությունը։ Ի վերջո, բարոյական չէ, երբ խորհրդարանական ընտրություններում ֆիասկո ապրած կուսակցությունը վիճարկում է խորհրդարանի՝ մեծությամբ երկրորդ կուսակցության գործունեության լեգիտիմությունը։
Սակայն այս պատմությունը լավագույնս բացահայտում է իշխանության որոշ ներկայացուցիչների երկդիմությունը։ Խորհրդարանական ընտրություններից առաջ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ Հայաստանում օլիգարխներ չկան, ու մենք գործ ունենք սեփականատերերի հետ։ Ընդ որում՝ Փաշինյանն այս հայտարարությունն արել է Գագիկ Ծառուկյանի ներկայությամբ, երբ վերջինիս հրավերով մասնակցում էր ներդրումային հերթական ծրագրին նվիրված միջոցառմանը։ Փաշինյանի այս հայտարարությունը համարժեք էր բոլոր առումներով՝ քաղաքական, բարոյական բաղադրիչներով։
Այսօրվա աժիոտաժն, ըստ այդմ, երկու հետևության տեղիք կարող է տալ:
Կամ իշխանությունն՝ իր ամբողջության մեջ, երեսպաշտ է ու քաղաքական կոնյուկտուրայից ելնելով Ծառուկյանին սեփականատեր է համարում, երբ երկրին օգնելու անհրաժեշտություն կա, իսկ այլ իրավիճակներում թիրախավորում է որպես օլիգարխ, կամ էլ՝ իշխանության որոշ ներկայացուցիչների համար վարչապետի խոսքն արժեք չունի, այլ խոսքով՝ հեղափոխության ճամբարում սկսվել է պայքար ազդեցության ոլորտների համար։
Իհարկե, հնարավոր է՝ գործ ունենք մի իրականության հետ, երբ իշխանությունը չի կարողանում որևէ ռացիոնալ գաղափարի շուրջ կոնսոլիդացնել հասարակությանը ու անկում ապրող վարկանիշի ֆոնին անընդհատ «ներքին թշնամի» է փնտրում՝ նրան թիրախավորելով իր ձախողումներն արդարացնելու նպատակով։ Եվ վերջապես՝ հնարավոր է գործ ունենք ինչ-որ ներքին անհանգստության ու վախի հետ: Այլ խոսքով՝ իշխանությունը սկսել է թիրախավորել Գագիկ Ծառուկյանին, որովհետև վերջինիս վարկանիշն աճում է ու նաև՝ ԲՀԿ առաջնորդը վերջին մի քանի հարցազրույցներում քննադատել է Նիկոլ Փաշինյանի տնտեսական ու կադրային քաղաքականությունը։ Համենայն դեպս, տպավորություն է, որ գործում է նախկին համակարգի իներցիան, երբ ամեն գնով փորձ էր արվում փակել ընդդիմադիր բերանները։ Այս համատեքստում տարակուսելի է խորհրդարանում ներկայացված մյուս ընդդիմադիր ուժի՝ «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցության վարքագիծը։ Պետք չէ ձեռքերը տաքացնել ուրիշի վառած լուցկու մարմրացող «կրակի» վրա, մանավանդ, որ ԲՀԿ-ից հետո իշխանությունը անհամեմատ հեշտ կարող է «զբաղվել» ինստիտուցիոնալ ավելի սահմանափակ ռեսուրսներ ունեցող ԼՀԿ-ով։
Աղբյուրը՝ այստեղ
