Շիրակի պետական համալսարանում սովորող ուսանողների 99%-ը Շիրակի մարզից են, որը համարվում է ՀՀ-ում աղքատության ամենաբարձր ցուցանիշ ունեցող մարզը: Ուսանողներից վարձավճարները մինչև Սահակ Մինասյանի ռեկտոր նշանակվելը գանձվել է շատ ճկուն համակարգով: Վարձավճար չմուծելու պատճառով նախկինում երբեք ուսանող չի հեռացվել բուհից: Գուցե սա շատ բուհերի համար անընդունելի է, սակայն մեր մարզում միակ գործող ճիշտ տարբերակը սա է. ուսանողը վճարում է ամբողջ ուսումնառության տարվա ընթացքում՝ դուրս գալով ընտանեկան բյուջեից, անգամ մինչև լիկվիդացիոն շրջան: Վարձավճարների գանձման ճկունությունից միշտ գոհ են եղել ուսանողները, աշխատակիցներին ճիշտ ժամանակին վճարվել է աշխատավարձ, հարկային պարտականությունները միշտ կատարվել են ճիշտ ժամանակին, ինչպես նաև, հիմնական պարտականություններից բացի, բուհի զարգացմանը տրամադրվել են պլանավորված զգալի գումարներ: 2016 թվակականի հուլիսին Սահակ Մինասյանին հանձնվել է բյուջե` 500 000 000 (հինգ հարյուր միլիոն)-ից ավելի գումար, ավելին վճարված են եղել աշխատակիցների աշխատավարձերը և արձակուրդայինները, ինչպես նաև հարկային պարտականությունները: Նախկին ռեկտորը, առաջին օրվանից քննադատելով վարձավճարների հավաքագրման մեխանիզմները, սկսեց իրեն բնորոշ բռնապետական, միջնադարյան հարկահավաքին բնորոշ քայլերը: Վարձավճարների հավաքագրման վերջնաժամկետ սահմանեց ուսումնական կիսամյակը սկսվելու 15-րդ օրը, որն առաջացրեց ուսանողների մեծ և լուրջ դժգոհությունը: Այնուհետև փոխեց վերջնաժամկետը՝ սահմանելով ուսումնական պրոցեսի 40-րդ օրը: Համալսարանի ռեկտորատի նիստերի ժամանակ ամենակարևոր և երբեմն միակ հարցը վարձավճարների գանձումն էր: Այն ժամանակ, գուցե և շատերը չէին ընկալում, որ բուհի բյուջեն ծախսվում է սեփական բյուջեի նման՝ առանց պլանավորելու, այսինքն` պահի ազդեցության տակ և դա էր պատճառը, որ միակ օրակարգային հարցը մնում էր վարձավճարների գանձումը: Եվ ահա նոր բացահայտում.այս պահին բուհի ուսանողների գերակշիռ մեծամասնությունը գրեթե չունի վարձավճարի պարտականություն, սակայն, մայիսի 23-ին պարզվեց, որ բուհն անգամ թերի է իրականացրել առաջին եռամսյակի (2018 թ-ի հունվար-մարտ) հարկային պարտականությունները, որը զարմացրել էր հարկային համակարգում աշխատող շատ անձանց:
Հարկային պարտականությունները ճշգրիտ ժամկետում չիրականացնելու դեպքում վնաս է հասցվում ոչ միայն համալսարանի հեղինակությանը, այլ նաև այն երիտասարդներին, որոնք եկամտահարկի հետ վերադարձման շնորհիվ հիպոթեքային վարկի պարտականությունները չեն կարողանում իրականացնել, քանի որ հարկայինը չի վերադարձնում գումարները՝ մեկնաբանելով, որ համալսարանն առաջին եռամսյակի պարտքեր ունի կուտակած: Հարց է առաջանում…Իսկ ու՞ր են ուղղվել ուսանողներից գանձված գումարները, եթե այս պահին շատ քիչ դեբիտորական պարտք ունեն ուսանողները, սակայն համալսարանը թերանում է անգամ պետական հարկեր վճարելուց: Այո´, վստահ կարող ենք ասել, որ սա ևս նախկին ռեկտորի համալսարան բերած նոր «մշակույթն» է,թե ինչպես կարելի է ծնկի բերել մի ամբողջ բուհ և փոշիացնել ժառանգած ահռելի գումարները…
Հ.Գ. Բուհի պրոֆեսորադասախոսական կազմի աշխատավարձերը գրեթե համարժեք են 2015-2016 ուստարվա տրված աշխատավարձերին: Եթե 2015-2016 ուստարում դոցենտի աշխատավարձն առձեռն կազմել է 116 000 դրամ (հարյուր տասնվեց հազար) ՀՀ դրամ, ապա 2017-2018 ուստարում կազմում է 123 000 (հարյուր քսաներեք հազար) ՀՀ դրամ, իսկ պրոֆեսորի աշխատավարձը մնացել է նույնը կամ ավելի է նվազել: Համալսարանի հենակետային ավագ դպրոցի ուսուցիչների աշխատավարձերը մինչև Սահակ Մինասյանի ռեկտոր նշանակվելը ամենաբարձրն էին համարվում Շիրակի մարզում, իսկ այս և նախորդ տարում ամենացածր աշխատավարձ վճարող դպրոցների թվին է պատկանում: Ահա նախկին ռեկտորի ամպագոռգոռ հայտարարությունները, որ մենք ամենաբարձր աշխատավարձ վճարողն ենք կամ թե ավելի շատ ուսանողներ ենք ընդունել համալսարան՝ նախորդ տարիների համեմատությամբ: Այո, սա նոր «մշակույթ» է բուհի համար. Կրթության որակի հաշվին քանակ ապահովելը և սեփական անձին ու սեփական ֆան-ակումբի ներկայացուցիչներին աստղաբաշխական աշխատավարձեր տալը…
Գագիկ Համբարյան
