Իրավապաշտպան Կարեն Հեքիմյանը գրում է, եթե նորմալ հասարակությունում ապրեինք, ապա Արցախի ղեկավարը Ղարաբաղյան շարժման 36-ամյակի օրը լրագրողին չէր հայհոյի, հակառակը` մամուլի ասուլիս կհրավիրեր, իսկ Փաշինյան Նիկոլին նորմալ հասարակությունը չէր հանդուրժի:
Պաշտոնապես Ղարաբաղյան շարժումը մեկնարկեց 1988թ փետրվարի 20-ին:
Հատկանշական է, որ հենց այսօր` 2024թ փետրվարի 20-ին, Արցախի Հանրապետությունը դե յուրե լուծարած Շահրամանյան Սամվելի թիկնապահը Եռաբլուրում հայհոյեց լրագրողին:
Արդյո՞ք շահրամանյանսամվելներն էին Ղարաբաղյան շարժման նպատակը:
Ի վերջո, ի՞նչ տվեց մեզ շարժումը: Լիքը բարոյական և իրական հաղթանակներ: Սակայն, խնդիրն ունի նաև այլ կողմ: Ղարաբաղյան շարժումը լիարժեք բացահայտեց նաև հայազգի բնակչության բացասական երևույթներին: Օրինակ` մեծ հավանականությամբ, Փաշինյան Նիկոլը չէր լինի Փաշինյան Նիկոլ, եթե չլիներ Ղարաբաղյան շարժումը: Վերջինս չէր կարող նույնիսկ Ալեքսեյ Նավալնի լինել, քանզի Ալեքսեյ Նավալնի լինելու համար պետք է կրթություն և սկզբունքներ ունենալ: Այսինքն, եթե չլիներ Ղարաբաղյան շարժումը չէին լինի փաշինյաննիկոլներն ու նմանօրինակները:
Իսկ ինչու՞ վերջիններս հայտնվեցին ասպարեզում:
Նախ` որովհետև այլ զբաղմունք չունեին: Եվ հետո` մեկնարկից ինչ-որ ժամանակ անց Ղարաբաղյան շարժման առաջնորդները շեղվեցին ի սկզբանե շարժման առջև դրված նպատակներից, շարժումը վերածելով քաոսի: Իսկ, ինչպես հայտնի է, քաոսը փաշինյաննիկոլների և նմանօրինակների գործունեության համար իդեալական միջավայր է:
Ստացվեց, որ Ղարաբաղյան շարժման ընթացքում ասպարեզ բերված բացասական երևույթներն այնքան շատ էին, որ, ի վերջո, Արցախը փակվեց: Այսինքն, շարժման կողմից ծնվածները խժռեցին շարժումը:
Արդյո՞ք հնարավոր է ինչ-որ բան փոխել: Կարծում եմ` հնարավոր չէ: Հասարակությունը պատրաստ չէ: Մասնավորապես` եթե նորմալ հասարակությունում ապրեինք, ապա Արցախի ղեկավարը Ղարաբաղյան շարժման 36-ամյակի օրը լրագրողին չէր հայհոյի, հակառակը` մամուլի ասուլիս կհրավիրեր, իսկ Փաշինյան Նիկոլին նորմալ հասարակությունը չէր հանդուրժի:
