ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանի հոդվածը՝ «Նուբարաշեն» ՔԿՀ-ից. «Հարգելի հայրենակիցներ, իմ ապօրինի կալանավորման 2.5 ամիսների ընթացքում քանիցս դիմել եմ ձեզ իմ հոդվածներով, հարցազրույցներով, մտահոգություններով և գաղափարներով, կիսվել եմ ապագայի մասին իմ պատկերացումներով, անցյալի սխալների խոստովանություններով և աղետալի ներկան վիժեցնելու հրամայականով։
Անգամ գտնվելով այստեղ` հոգիս, միտքս, նյարդս մնացել են դրսում, ձեր կողքին, մեր Հայրենիքի չամոքվող ցավին միահյուսված։
Գիտեմ, որ շատ-շատերդ ձեր ձայնն եք բարձրացրել իմ և մյուս քաղբանտարկյալների նկատմամբ իրականացվող բռնաճնշումների դեմ, ինչի համար շնորհակալ եմ։ Ձեր հավատն ու արդարամտությունը, սրտացավությունն ու ազնվությունն են նաև օգնել ինձ իմ երկրի ապագային նայել ոչ թե ճաղավանդակների ժանգոտ և ծուռ-մռտիկ քառանկյուններով, այլ շիտակ, նույնիսկ այստեղից տեսնելով Հայաստանն ու Արցախը, հայ մարդուն, նրա այս պահին դարդերից կքված, բայց չկոտրված ողնաշարը, նրա չսպիացող վերքը, սրտի խորշերում նրա դառը նստվածքը և աչքի հատակում ցավի կողքին մշտական բույն դրած ՀՈՒՅՍԸ։
Բանտախցում սիրտս պայթում է ոչ թե իմ անազատությունից, այլ արցախահայության զրկանքներից, ոչ միայն երեխեքիցս հարկադրաբար բաժանված լինելու փաստից, այլ Արցախի մանուկների թերսնվածությունից և խամրած մանկությունից, ոչ թե իմ հանդեպ Փաշինյանի գործած ստորությունից, այլ մեր ազգային իղձերի, պայքարի և պատվի հանդեպ նրա չարորակ հարձակումներից։
Հարգելի հայրենակիցներ, ուստի այս անգամ ձեզ դիմում եմ խնդրանքով, որը հասկանալի պատճառով ինքս անել չեմ կարող։
Խնդրում եմ ձեզ` մտահոգ և ազնիվ, հոգսաշատ, արժանապատիվ, խիղճը, ամոթը և հույսը չկորցրած իմ հայրենակիցներին, մասնակցել սեպտեմբերի 2-ի համազգային հանրահավաքին` ի աջակցություն Արցախին և ի գոյություն Հայաստանի»:
