Հայաստանի թավշյա պաշտոնյաները չեն լսել «Իմ լեզուն իմ թշնամին է» դարերով ապացուցված միտքը ու պարբերաբար խոստովանում են, որ ապաշնորհ են: Վերջին օրերին թավշյաները շատ են խոսում իրենց օրոք գնված զենքի ծավալից ու Երեւանում ներքաղաքային ուղեւորափոխադրումներից: Երկու հարթությունում էլ փառավորապես տապալվել են, ինչպես ցանկացած այլ հարցում:
Սպառազինություն
Տարբեր թավշյաներ տարբեր առիթներով հայտարարում են, որ 2008-2018 ժամանակահատվածում՝ 10 տարում, Հայաստանը գնել է 345 միլիարդ դրամի զենք, իսկ 2018-2020 ժամանակահատվածում՝ 3 տարում՝ 609 միլիարդ դրամի զենք: «Քանակ-որակ» հարթությունում անգամ մակերեսային վերլուծությունը ի ցույց է դնում թավշյաների ապաշնորհությունը: Նախաթավշյա Հայաստանը, անգամ քիչ զենքով, չէր պարտվում, թավշյա Հայաստանը, իր շատ զենքով՝ պարտվել է: Թավշյաների ասածից հետեւում է, որ առկա ռեսուրսը ճիշտ չի օգտագործվել: Հենց թավշյաներն են խոստովանել, որ իրենց գնած ռազմական ինքնաթիռները սպառազինություն, զինամթերք չունեին, խաղալիք էին, պիտանի միայն օդից հարսանիք նկարահանելու համար: Փաստորեն այլ գնումներ էլ այս տրամաբանության մեջ են եղել ու քանակը որակ չի ապահովել: Պետք է եղել մեկ մեծ շերեփ, թավշյաները գնել են հազար հատ աղամանի գդալ ու քանակական աճը չի բերել որակական զարգացման, դեռ մի բան էլ հետընթաց ենք ունեցել ու պարտվել:
Երեւանի երթուղային ցանց
Տարբեր թավշյաներ տարբեր առիթներով հայտարարում են, որ Երեւանի համար հարյուրավոր ավտոբուսներ են ներկրել: Իսկ որ Երեւանը մայրաքաղաքին վայել երթուղային ցանց դեռ չունի՝ տեսնում են բոլորը: Ու էլի առկա ռեսուրսը ճիշտ չի օգտագործվում: Միայն մեկ փաստ. Երեւանի հարավ-արեւմտյան թաղամասը (ՀԱԹ) Նորքի զանգվածներին կապող 7 (յոթ) երթուղի կա՝ 3, 23, 26, 35, 44, 52, 53: Սրանց մի մասը իրար կրկնում են 70-80 տոկոսով: Օրինակ 3-ը եւ 52-ը կամ 23-ը եւ 26-ը: Թիվ 3, 23, 52 երթուղիները ՀԱԹ-ից Նորքի զանգվածներ են գնում Զեյթունով, բայց թավշյաները մի հատ էլ ՀԱԹ-Զեյթուն երթուղի են բացել՝ թիվ 40: Նշված յոթ երթուղին ՀԱԹ տարբեր փողոցներով հասնում են Նորքի տարբեր զանգվածներ: Հասարակական տրանսպորտը որոշակի տարածքից որոշակի տարածք հասնելու համար է, հստակ կետից հստակ կետ տաքսով են գնում: Տոկիոյում, Մոսկվայում, այլ խոշոր քաղաքներում նորմալ է, երբ տրանսպորտի (նաեւ մետրոյի) կանգառից տուն կամ աշխատավայր ես հասնում մինչեւ 500 մետր քայլելուց հետո: Երեւանում կարող է լինել 200 մետր ու այս յոթի փոխարեն ընդամենը երկու երթուղի կարող է սպասարկել ՀԱԹ-Նորքի զանգված ողջ ուղեւորահոսքը: Մեկը թող գնա ՀԱԹ-Լեինինգրադյան-Կիեւյան-Կոմիտաս-Զեյթուն-Նորքի զանգված երթուղով, մյուսը՝ կենտրոնով՝ ՀԱԹ-Իսակով-Մաշտոց-Աբովյան-Մյասնիկյան-Նորքի զանգված: Յոթ երթուղու ավտոբուսներով կաշխատի երկու երթուղի եւ ճիշտ չվացուցակի եւ նորմալ աշխատանքի դեպքում խնդիրներ չեն լինի: Սա եզակի դեպք չէ: 70-80 տոկոսով իրար կրկնող երթուղիներ Երեւանում շատ կան:
Այլ օրինակ: Նախաթավշյա Երեւանից «մեզ է հասել» մետրոյի «Երիտասարդական» կայարանից «Զվարթնոց» օդանավակայան տանող թիվ 201 երթուղին՝ 20-22 տեղանոց հարմարավետ միկրոավտոբուսներ: Երթուղին ծանրաբեռնված կամ գերծանրաբեռնված չէ, բայց թավշյաները բացել են թիվ 100՝ օպերայի մատույցներից Զվարթնոց» օդանավակայան երթուղին, որը կրկնում է գործող 201-ին՝ 99 տոկոսով:
Չեմ զարմանա, եթե պարզվի, որ այսօր Երեւանում կա անհրաժեշտ քանակից ավելի ավտոբուս: Հարցի լուծումը «Քանակ-որակ» ճիշտ կառուցվածքն է, որ չի հաջողվում թավշյաներին:
