Պրահայի հանդիպումից հետո Փարիզն ու Վաշինգտոնը զգուշացրել են Բաքվին և Անկարային՝ չգործել Ռուսաստանի շահերի ու ծրագրերի ծիրում և չձեռնարկել այնպիսի գործողություններ, որոնք նրանց կդնեն Ռուսաստանի հետ նույն շարքում:
Ֆրանսիան և ԱՄՆ-ն ամենաբարձր մակարդակով հայտարարեցին, որ Ռուսաստանն է Հայաստանի դեմ ագրեսիայի հեղինակը, իսկ Բաքվին և Անկարային սպառնում են ոչ միայն «երկրորդային» պատժամիջոցներով, եթե օգնեն Պուտինին։ ԵԽԽՎ-ն արդեն Ռուսաստանն անվանել է «ահաբեկչական ռեժիմ»՝ Ռուսաստանի կողմից ուկրաինական քաղաքների զանգվածային ռմբակոծությունից հետո, իսկ Արևմուտքը հայտարարել է Ուկրաինային հակաօդային պաշտպանության համակարգերի մատակարարման և ռուսական բանակի և Սևծովյան նավատորմի ոչնչացման հավանականության մասին, եթե Պուտինը որոշի միջուկային հարված հասցնել։
Հարավային Կովկասի պատերազմին Ռուսաստանի հանցակցության մասին Փարիզի և Վաշինգտոնի հայտարարություններն աննախադեպ են։ Սա Նենսի Փելոսիի երեւանյան հայտարարության շարունակությունն է, երբ նա Հայաստանը դրեց Ուկրաինայի ու Թայվանի հետ նույն մակարդակին։ Եթե այս հայտարարություններին ավելացնենք Ուկրաինայում Ռուսաստանի «պարտությունն» ապահովելու համար ձեռնարկվող և ծրագրված միջոցառումներին, ապա կարելի է ենթադրել, որ Արևմուտքը կարող է Կովկասում կիրառել նույն միջոցները, ինչ Ուկրաինայում։
Ավելին, դա արդեն կախված չէ Հայաստանի կոլաբորանտ իշխանությունների և քաղաքական դասի դիրքորոշումից, որոնք Արևմուտքից անկնկալում են միայն փող՝ «բանակում ժողովրդավարության զարգացման» համար, և շարունակում են դիմել ՀԱՊԿ-ին և Ռուսաստանին։ Պատահական չէ, որ Փարիզի և Վաշինգտոնի հայտարարություններն արվել են այն բանից հետո, երբ Հայաստանի վարչապետը Պրահայում հանդիպումից հետո մեկնել է Սանկտ Պետերբուրգ՝ շնորհավորելու Պուտինի ծննդյան օրը, իսկ հետո մեկնել Աստանա՝ Եվրասիական առաջնորդների հանդիպմանը, որտեղ նա որոշում է ստորագրել ԱՊՀ-ն, այդ թվում Բաքվին ՀԱՊԿ-ում դիտորդի կարգավիճակ տալու մասին։
Պուտինը, պատասխանելով Հայաստանի դեմ ագրեսիային Ռուսաստանի դերակատարության մասին Մակրոնի հայտարարություններին, ասել է, որ հակամարտության մասին խոսելիս նախ պետք է կողմերի կարծիքը հարցնել։ Ալիևն անմիջապես աջակցություն է հայտնել Պուտինին, իսկ Փաշինյանը՝ ստորագրել Բաքվին ՀԱՊԿ մուտքի որոշումը։ Այդպիսով, ընդլայնվում է ՀԱՊԿ «պատասխանատվության գոտին», որով օրինականացվում է ՀՀ տարածքների օկուպացիան։ Պատահական չէ, որ Մոսկվան և Բաքուն Հայաստանի դեմ ագրեսիան անվանում են «սահմանային բախումներ վիճելի տարածքներում»։
ԱՄՆ-ի և Ֆրանսիայի հայտարարությունները ցույց են տալիս, որ նրանք ունեն բավարար ռեսուրսներ՝ հակազդելու Ռուսաստանի նոր առաջխաղացմանը (Ռուսաստանն արդեն ագրեսոր է հայտարարվել) տարածաշրջանում, նույնիսկ առանց «կողմերի կարծիքը հաշվի առնելու»։ Պատահական չէ, որ Ալիևն ասում է, որ «սեպտեմբերի 13-14-ին սահմանին բախումները կասեցվել են Ռուսաստանի կողմից», թեև ԱՄՆ-ն և Հայաստանը պնդում են, որ դա արվել է Վաշինգտոնի ջանքերով։ Դեռ հայտնի չէ, թե ինչպես է ԱՄՆ-ին հաջողվել կասեցնել «Զանգեզուրի միջանցքը» ուժով ճեղքելու ծրագիրը, ըստ փորձագետների։
ԱՄՆ արբանյակային և հետախուզական «աջակցությունը» Հայաստանին առնվազն երկու անգամ հրապարակային է եղել. երբ 2014 թ. նոյեմբերին հայկական ուժերին հաջողվեց տարհանել Արցախում խոցված ուղղաթիռի երեք օդաչուների դիերը, և Խոսրովի արգելոցում բռնկված հրդեհի ժամանակ։ Իսկ այն, որ ԱՄՆ-ն այժմ Ուկրաինային տրամադրում է արբանյակային և այլ հաղորդակցություններ, ամենաթանկ աջակցությունն է Կիևին։
Իրանը որոշել է զորավարժություններ անցկացնել Արաքս գետի երկայնքով, ինչպես նշում են փորձագետները՝ Արցախի օկուպացված տարածքներին սահմանակից շրջաններում։
Lragir.am
