Մարտի 24-ին ադրբեջանական զինուժը հատել է կողմերի շփման գիծը Փառուխ բնակավայրի ավերակների տարածքում, խախտելով եռակողմ հայտարարության 1-ին կետը։ Այս մասին տեղեկացրել է Ռուսաստանի խաղաղապահների Տելեգրամ ալիքը։
Ինչու՞ ավերակներ: Ռուսական հրամանատարությունը փորձում է ցույց տալ, որ հայկական Արցախ չկա՞, կան ավերակներ և Ռուսաստանի պատասխանատվության գոտի։
Փառուխի պատմությունը բացահայտեց մի շարք հանգամանքներ.
1. Հայաստանն Արցախի անվտանգության ողջ պատասխանատվությունը դրել է ռուս խաղաղապահների վրա։ Ինչպես ասում է նախկին պատգամավոր Սոֆյա Հովսեփյանը, Հայաստանը պատասխանատվությունը դրել է Ռուսաստանի վրա, թեև հենց Հայաստանն է «Արցախի անվտանգության երաշխավորը»։ Նա սրիկայություն է համարում սեփական ժողովրդի անվտանգությունը օտարներին պատվիրակելը, նշելով, որ դա այն չէ, ինչ Հայաստանից սպասում են Արցախում։
2. Հայաստանի իշխանությունը իմիտացնում է միջազգային գործընթաց, բայց իրականում պատրաստվում է «խաղաղության պայմանագիր» կնքել Բաքվի պայմաններով։ Քաղաքագետ Էդգար Էլբակյանի խոսքով՝ «Հայաստանի դեսպանատներին հանձնարարված է իրենց երկրներում ասել, որ մենք փակել ենք ցեղասպանության էջերը, Արցախը»։
3. Ռուս խաղաղապահները, որոնց երկրորդում է Հայաստանի ղեկավարությունը, Արցախն անվանում են բացառապես «ռուսական պատասխանատվության գոտի»։ Միաժամանակ, ռուսական զորախմբի հաղորդագրության մեջ բնակավայրը միտումնավոր անվանվում է «ավերակներ», իսկ Արցախի սահմաններն ընդհանրապես չեն նշվում։
4. Քաղաքացիական պայմանագրից պատգամավորներն ասում են, որ «խաղաղության պայմանագիր» չի պատրաստվում, մինչդեռ չեն բացառում հանրաքվեն, եթե նման համաձայնագիր կնքվի։ Սա ենթադրում է, որ նոր պայմանագիրը հակասելու է Հայաստանի օրենքով ամրագրված սահմաններին։ Պատգամավոր Վլադիմիր Վարդանյանն ասում է, որ 1945 թվականից հետո միջազգային իրավունքը փաստացի արգելել է ցանկացած գաղտնի համաձայնագրերի և պայմանագրերի կնքումը։
Lragir.am
