«Օրերս New York Times-ը հայտնել էր Ուկրաինայից ռուս դիվանագետների ընտանիքների տարհանման մասին։ Ավելի ուշ ՌԴ ԱԳՆ-ն պաշտոնապես հերքել էր այդ տեղեկատվությունը ՝ հայտարարելով, որ «Կիևում Ռուսաստանի դեսպանատունն աշխատում է սովորական ռեժիմով», ոչ մի բառ չնշելով դիվանագետների ընտանիքների վերաբերյալ, հենց որոնց մասին ասվում էր NYT-ի հրապարակման մեջ։ Այսօր այդ տեղեկությունը հաստատվել է։
Այն ամենը, ինչ տեղի է ունենում վերջին շրջանում ոչ միայն տեղեկատվական դաշտում, այլև զորքերի տեղաշարժի վերաբերյալ, խոսում է միայն պատրաստվող պատերազմի մասին։ Ըստ ամենայնի, Ռուսաստանին ակտիվորեն ներքաշում են այս պատերազմի մեջ։ Ըստ էության, Ռուսաստանին անկյուն են գցում ՝ ընտրություն չթողնելով, չէ որ երբ ՌԴ-ն գործում է սեփական նախաձեռնությամբ, նրանք շատ չեն խոսում։ Մենք բոլորս հիշում ենք Ղրիմը, այդ գործողության նախապատրաստությունն անցել է առավելագույն գաղտնիության պայմաններում։
Իսկ այսօր մենք անընդհատ լսում ենք բարձրագոչ հայտարարություններ, մասնավորապես արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի կողմից։ Եթե հաշվի առնենք, որ Լավրովի արտահայտություններն ուղղված էին ներքին լսարանին (չէ որ արտաքին խաղացողները դրան ոչ մի կերպ չարձագանքեցին), դա ապացուցում է, որ Ռուսաստանը հակամարտության նախաձեռնողը չէ, սակայն հենց դա են փորձում մարդկանց ուղեղները մտցնել արևմտյան լրատվամիջոցները։
Պետք է արդյո՞ք պատերազմ Ռուսաստանին, և ի՞նչ կապ ունի այստեղ Հայաստանը։
Հաշվի առնելով դաշնակից երկրներում աճող ռուսատյացությունը և աճող թուրքական (համարիր` բրիտանական) ազդեցությունը, հաղթական պատերազմը խիստ անհրաժեշտ է։ Եվ հետաձգված հակամարտությունների պրակտիկան ոչինչ չի տալիս, բացի մեծացող ու շատ ավելի լուրջ խնդիրներից: Հաշվի առնելով մեծ թվով ներքին խնդիրները, իրավիճակը Ռուսաստանի համար ուրվագծվում է չափազանց վատ, և, իմ կարծիքով, հակամարտությունը ձգձգելու հնարավորություն չկա, դա կարող է հանգեցնել անդառնալի հետևանքների:
Մենք հաճախ ենք խոսում այն մասին, որ հակամարտությունը Ուկրաինայում հանգեցնելու է սրման հայ-ադրբեջանական սահմանին։ Միանշանակ, դա այդպես է։
Հաշվի առնելով այն, որ Ռուսաստանին տանում են դեպի պատերազմ, նրան կտանեն առավելագույն հնարավոր ուղղություններով։ Ղազախստանից Ռուսաստանին դուրս հանել և նոր ճակատ բացել դեռ չի ստացվել, իսկ դրա համար անպայման կօգտագործեն Ադրբեջանին։ Սրացումից խուսափել կստացվի միայն մի դեպքում. եթե Ռուսաստանի և Ուկրաինայի միջև ռազմական հակամարտությունը լուծվի շատ կարճ ժամանակահատվածում՝ 3-4 օրում, ապա հայ-ադրբեջանական սահմանին սրացման սպասել չարժե, հակառակ դեպքում` այն անխուսափելի կլինի։
Այստեղ մեկ ԲԱՅՑ կա։ Ադրբեջանական բանակը ոչ մի շանս չունի ներկա եղանակային պայմաններում և նրանք շատ կցանկանային սպասել մինչև գարուն, մյուս կողմից, որոշ ռազմական հաջողությունները Հայաստանում, հավանաբար, հակամարտության ինքնանպատակ չեն լինի, այստեղ հակամարտությունը կլինի հանուն հակամարտության։ Ընդ որում, հենց դա կարող է դառնալ հայկական ընդդիմության համար այն X ժամը, երբ նրանք արդեն կամք կդրսևորեն և կգնան դավաճանական իշխանությունը տապալելու իրական գործողությունների։
Ինչպես արդեն բազմիցս նշել եմ, հենց պատերազմը կարող է փրկություն դառնալ, ընդ որում ոչ միայն Հայաստանի, այլև Ռուսաստանի համար»։
Միկա Բադալյան
