…Կյանքը մեր ուզածով չեղավ,ու առուփախի հրապարակում մենք ապշած մնացինք:Հետո ցավից երկու տակ եղանք,հետո քունքներս ճերմակեցին մի գիշերվա մեջ,բերաններս դառն իմաստնությամբ ծամածռվեցին,ընդոստ շտկվեցինք,որ չտրորեն,-այսպես դարձանք հուսահատության արձան.իրանը՝ ձիգ,գլուխը՝ բարձր,ձեռքերը՝ ծոցը,որ մաքուր մնան:
Վանո Սիրադեղյան
1946-2021
