Կար ժամանակ, երբ Հայոց բանակի գեներալն արժեք էր՝ իր բովանդակությամբ և դժվարահասանելի բարձրությամբ: Գեներալ ասելով հայը հասկանում էր պատերազմ, անցած ճանապարհ և, վերջապես, հեղինակություն… Բայց եկավ մեկ այլ ժամանակ, երբ հայի համար գեներալն, իր անցած ճանապարհով, դարձավ ոչ թե առանձնահատուկ, այլ սովորական, իսկ ինչ-որ տեղ նաև հանիրավի քնադատությունների թիրախ…
Այսօր գեներալն արդեն ոչ թե բարձունք է, որին պետք է ձգտի զինվորականի մասնագիտությունն ընտրած ցանակացած ոք, այլ, պարզապես կոչում, որից շրջահայաց մարդիկ նախընտրում են խուսափել… Դա այդպես է, քանի որ նախկինում գեներալը գնահատվում էր հաղթանակների ու Հայրենիքի առաջ առանձնահատուկ ծառայություններ մատուցելու, իսկ այսօր՝ պարտությունների և զինվորական գործին անտեղյակ թիվ մեկ պատահականությանը հլու-հնազանդ ծառայելու համար…
Հ.գ.- Գեներալը մարդ է, ով ևս ունի սխալվելու թուլություն: Այդպես եղել է, ինչպես նախկինում, այնպես էլ ներկայում… Սակայն, կարևոր է, որ, գոնե, այդ սխալները լինեն գեներալին վայել՝ առանց ստորաքարշության և, ոչ միայն հանուն սեփական անձը փրկելու…
Սենոր Հասրաթյան
