Զոհեր, որոնց չես գտնի ոչ մի ցուցակում…
Պատերազմի ավարտից մի քանի օր անց կլինիկայում ընդունեցի երկու երեխաների մայր, արցախցի երիտասարդ մի կնոջ։ Հետազոտության ժամանակ պարզվեց հղի էր։ Առաջին պահին բոլորս ահավոր ուրախացանք, այդքան մահերի մեջ՝ մի փոքրիկ լույս։ Վայրկյաններ անց կնոջ արցունքներն ու ամուսնու զոհվելու պատմությունը վերադարձրին մեզ դաժան իրականությանը։ Արցունքների արանքից ասաց՝ չեմ պահելու, էն երկուսին դեռ պիտի մեծացնեմ….
Փորձեցինք համոզել, որ ամեն ինչ լավ է լինելու, որ հարազատները կօգնեն։ Պարզվեց եղբայրն էլ է զոհվել ու օգնող չունի։ Կորցրել է տունն ու աշխատանքը ու հիմա միայն մտածում է երկու երեխաներին մեծացնելու մասին։
Ուրբաթ էր, խնդրեցի չշտապել, գոնե մինչև երկուշաբթի մտածել։ Խոստացա, որ անպայման կօգնենք, աշխատանքով կապահովենք, միայն թե հղիությունը չընդհատի… Անցա անգամ թույլատրելիի սահմանն ու ասացի, որ եթե ընդհատի հղիությունը՝ կստացվի, որ թուրքը սպանեց ոչ միայն իր ամուսնուն ու եղբորը, այլ նաև այս չծնված փոքրիկին…
Շաբաթ–կիրակին ապրեցի հույսով, որ պատերազմն ավարտվել է, որ էլ զոհեր չեն լինելու ու որ բոլորն ապրելու են։ Ցավոք, երկուշաբթի արցախցի կինը նույն արցունքոտ աչքերով հայտնեց այն որոշումը, որից այդքան վախենում էի։ Պարզվեց պատերազմը չի ավարտվել, թեև այս փոքրիկ զոհի մասին տվյալները ոչ ոք երբեք չի գտնի պաշտոնական վիճակագրությունում…
Հ.Գ. Երեք ամիս անց, Բաղրամյան փողոց, խորոված, անիմաստ ու դաժան բեմադրություն, աղբ ու անհասկանելի ժպիտներ…
Ախր պատերազմը դեռ չի ավարտվել…
Բժիշկ Վահե Տեր-Մինասյան
