Իսկանդերի և Շուշիի վերաբերյալ: Քանի որ WarGonzo նախագիծն այդ ժամանակ իրադարձությունների էպիկենտրոնում էր, մեր դիտարկումները կարող են օգտակար լինել: Այս մասին գրում է WarGonzo նախագիծը տելեգրամ ալիքում։
«Իրականում գործողությունների ծրագիր կար և այն կոչվում էր «Դժոխքի կիրճ»: Որքանով մեզ հայտնի է, այս ծրագրի հեղինակներից մեկն Արցախի Պաշտպանության բանակի ներկայիս ղեկավար Միքայել Արզումանյանն էր: Ստրատեգիան, որն օգտագործվում էր նրա պաշտոնի գալուց հետո, որոշակի իմաստով աշխատում էր:
«Դժոխքի կիրճում», որը ձգվում է Հադրութից գրեթե մինչև Շուշի, թողնում էին, որպեսզի թշնամին մոտենա, այնուհետև հարված հասցնում հրետանիով և այլ հասանելի միջոցներով: Wargonzo նախագծի թիմը դա տեսել է սեփական աչքերով, տեսանկարահանել է և ցույց տվել իր հետևորդներին:
Այո, դա ռիսկային ծրագիր էր, բայց եթե Երևանում ղեկավարությունը հնարավորություն տար այն հասցնել մինչև վերջ, Ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմի արդյունքները կարող էին այլ լինել: Բայց Միքայել Արզումանյանը չուներ Իսկանդեր և չէր կարող տնօրինել այն իր հայեցողությամբ:
Մենք որևէ մեկին չենք փորձում արդարացնել կամ մեղադրել, մենք ասում ենք այն, ինչ կա:
րցախի ՊԲ-ն նման կարգի զինատեսակ չունի, սակայն վերոնշյալ ծրագրի հետ մեծ հույսեր էին կապվում․ հրամանատարների շրջանում մենք խուճապ չենք նկատել: Այո, հեշտ չէր, այո, կար գործողությունների անհամապատասխանություն, բայց համոզմունք կար, որ առկա իրավիճակից դուրս գալու ելք կա: Բացի այդ, երկինքն ինչ-որ կերպ հաջողվեց փակել, և անօդաչու թռչող սարքերն ավելի քիչ էին անհանգստացնում, համենայնդեպս այնքան շատ չէ, որքան պատերազմի սկզբում:
Ալիևի ռեսուրսները սպառվում էին։ Դրանք անսահման չէին․ 40 օր անընդմեջ հարձակումը շատ ծախսատար է։ Ամեն առումով։ Դրա համար, պատերազմի վերջին մի քանի օրերին, ռազմաճակատի այլ հատվածներում (օրինակ ՝ Մարտունու մոտ), Ադրբեջանի զինված ուժերը սկսեցին նահանջել։ Բաքվի բոլոր ուժերը նետվեցին Շուշիի մոտակայք, և եթե նրանց ոչնչացնեին այնտեղ, Ալիևը լուրջ խնդիրներ կունենար։ Շատ լուրջ․ բայց դա տեղի չունեցավ:
Հայ ժողովուրդը լիովին իրավունք ունի իմանալ ինչու: Ինչ-որ մեկը պետք է դուրս գա ու անկեղծորեն խոսի այս մասին»,-գրել է ալիքը:
