Վերջերս մի միջոցառման էի, որտեղ նաև մի քանի պետական բարձրաստիճան չինովնիկ խոսեցին:
Ֆրունզիկի նման ուզում էի գլուխս բռնեի, մտնեի սեղանի տակ:
Կարողա ես եմ «երես առել», քանի որ գործի բերումով հիմնականում բարձրակարգ կոնթենթ եմ լսում, շփվում եմ մարդկանց հետ, ովքեր կոնկրետ են խոսում, ջուր չեն ծեծում: Բայց դե ահավոր էր: Ոչ մի կոնկրետություն՝ պաթետիկ պաթոս, օդ, փուչիկ, դատարկություն:
Ընենց չի, որ առաջ չինովնիկները բան էին ասում, նույն դատարկ պաթոսն էր, ուղղակի ես եմ հետ վարժվել էդ դատարկությունից: Հա, մեկ էլ հիմա ոչինչ չասող չինովնիկնրի միջին տարիքային շեմն է երիտասարդացել, էդա տարբերությունը:
Գործարար Վահրամ Միրաքյան
